Poniżej przedstawiamy fragmenty Katechizmu Ekumenicznych Katolików autorstwa ojca Jima Farrisa. Kolejne rozdziały będą sukcesywnie uzupełniane.
Przedmowa
Przez stulecia tradycja katechizmu służyła pomocą chrześcijanom. Wielu przywódców religijnych tworzyło takie księgi – zwykle w formie pytań i odpowiedzi. Ten format jest kontynuowany na większości stron internetowych jako „Często Zadawane Pytania”. Ta książka również wykorzystuje tę samą formę pytań i odpowiedzi.
Powstanie Ekumenicznej Wspólnoty Katolickiej (EWK) stworzyło okazję do opublikowania katechizmu, który mógłby trafić do członków tego nowo powstałego organizmu kościelnego. EWK jest wspólnotą progresywną, a jej zasady są bardziej otwarte – na przykład dopuszcza święcenia kobiet, duchownych żonatych oraz osób LGBT+. Jednak jej głównym celem nie są wspomniane zmiany, lecz włączenie głosów świeckich i duchownych w rozeznanie Kościoła.
Biskupi nadal pełnią rolę zarządców, głównych nauczycieli i szafarzy sakramentów w EWK. Natomiast lud (wierni świeccy i duchowni) uczestniczy w procesie tworzenia prawa kościelnego poprzez synod, który obejmuje Izbę Świeckich i Izbę Duchownych. Ludzie wybierają swoich biskupów, którzy są zatwierdzani i konsekrowani przez innych biskupów EWK. Biskupi, choć na stałe pozostają w stanie duchownym, mogą pełnić funkcję zwierzchników diecezji lub biskupów przewodniczących przez określoną kadencję. Razem poszukują woli Bożej.
Mimo to, katechizm ten nie jest przeznaczony wyłącznie dla członków EWK. Opis wiary katolickiej zawarty w książce jest bliski wielu osobom, które podzielają wizję Soboru Watykańskiego II Kościoła Rzymskokatolickiego (1962-1965). Główną zmianą Soboru było przejście z „obrony” do dialogu. Wiele Kościołów chrześcijańskich obrało podobny kierunek. Dialog ten dotyczy innych Kościołów chrześcijańskich, innych religii, a także nauki i społeczeństwa. Dialog jest ważny, ponieważ rozmowa wymaga zarówno słuchania, jak i mówienia. Historia chrześcijaństwa pełna jest doświadczeń, gdy Kościół hierarchiczny wydawał się mówić, nie słuchając. Nie tak postępował Pan Jezus, który zapraszał swoich uczniów: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (Mateusz 7:7).
Możemy się cieszyć, gdy naśladowcy Chrystusa otwierają drzwi, proszą o kontynuację rozmowy i szukają pokoju w sobie i z wszystkimi ludźmi, którzy dążą do mądrości.
Na długo przed powstaniem EWK, katechizmów czy soborów kościelnych, Jezus powiedział: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (Jan 14:6). Jego słowa przypominają nam, że słowa i idee są użytecznymi opisami wiary – niezbędnymi do autentycznego prowadzenia. Nie mogą jednak zastąpić spotkania z Chrystusem. On nie tylko naucza idei, ale mieszka w nas, tak jak my w Nim. Jesteśmy zaproszeni, by stać się podobnymi do Jego uczniów z Emaus, którzy łamali chleb z nieznajomym wędrowcem, by odkryć, że to ich Zmartwychwstały Mistrz (Łukasz 24:13-35).
Mamy nadzieję, że ten katechizm może być pokarmem dla umysłu i serca – tak aby w trakcie odkrywania znaczenia wiary, można było doświadczyć obecności Chrystusa, a nasze serca płonęły miłością i radością, tak jak zdumieni uczniowie z Emaus.
