2 lutego, czyli czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu obchodzimy w Kościele jedno z najstarszych świąt znanych na Wschodzi i Zachodzie. Najwcześniejsze zapisy tego święta nie nadawały mu żadnej specyficznej nazwy, ale opisywały, co upamiętniało, a było to przyniesienie Jezusa do Świątyni Jerozolimskiej.
W tradycji zachowało się kilka nazw dla tego dnia jak np. Ofiarowanie Pańskie, Przedstawienie Jezusa w Świątyni lub dość niefortunne nazwy jak Oczyszczenie Maryi, lub Matki Bożej Gromnicznej, które ukazywały, jakoby było to święto maryjne, a nim nie jest.
Jedna z najstarszych nazw oddających pierwotny charakter tego dnia wywodzi się z języka greckiego, jest to nazwa Hypapante – Spotkanie.
Jakie spotkanie dokonuje się w Świątyni Jerozolimskiej?
Mamy tutaj kilku bohaterów: Jezusa, Marie i Józefa, starca Symeona, prorokinię Annę oraz, o czym trzeba pamiętać, samą świątynię i to, co symbolizuje.
Jezus, który jest przyprowadzony do Świątyni, wkracza do domu swojego Ojca. Jest to według interpretacji chrześcijańskiej wypełnieniem proroctwa z księgi Malachiasza „a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie”. W Chrystusie dokonuje się upragnione spotkanie Izraela z Bogiem.
Tymi, którzy reprezentują Izrael, są Anna i Symeon, osoby w podeszłym wieku, które służą Bogu w Świątyni. Oczekiwali oni Mesjasza i rozpoznali Go.
Bóg spotyka tych, którzy pragnęli się z Nim spotkać. Maria i Józef, którzy są Żydami, reprezentują Izrael oraz lud Nowego Przymierza, czyli Kościół. W tym wydarzeniu spotyka się cały lud wierny i oczekujący Boga.
Hypapante mówi nam o Bogu, że jest wierny w swoich obietnicach i wypełnia je we właściwym czasie. Jest Bogiem, który chce się spotkać, dać się doświadczyć tym, którzy go wyczekują i pragną Go.
Nam to święto powinno przypominać, że Bóg rzeczywiście jest blisko swojego ludu, że przebywa pośród niego, nawet gdy jest ukryty, podobnie jak Wszechmogący był ukryty w osobie dziecka, Jezusa Chrystusa. Oczy wiary tę obecność pomogą nam rozpoznać dzięki Duchowi Świętemu. Spotkanie to i rozpoznanie dotyczy zarówno osób indywidualnych, jak i całej społeczności Kościoła.
W Święto Spotkania Pańskiego przypomnijmy sobie, kiedy spotkaliśmy Boga. W jakich okolicznościach pozwolił się nam doświadczyć i podziękujmy Mu za to. A jeśli jeszcze nie potrafimy wskazać takiego momentu, to prośmy Ducha Świętego, aby pomógł nam odkryć obecność Boga w naszym życiu, jak pomógł ją odkryć Annie i Symeonowi.
W liturgii znakiem obecności i bliskości Boga jest m.in. świeca, którą zapalamy podczas celebracji wspólnotowych czy podczas indywidualnej modlitwy. Tradycyjnie w Święto Spotkania Pańskiego (Ofiarowania Pańskiego) błogosławi się świece, które używamy w czasie modlitwy, i które mają nam przypominać, że Pan jest blisko.
Na koniec tego rozważania chciałbym wam życzyć Radosnego Spotkania z Panem, który przychodzi!
