Adolf Thürlings, urodzony 1 lipca 1844 roku w Kaldenkirchen i zmarły 14 lutego 1915 roku w Bernie, był niemieckim teologiem, badaczem liturgii i kompozytorem, uważanym za jednego z najważniejszych pisarzy Kościoła starokatolickiego w Niemczech i Szwajcarii.
Thürlings studiował teologię i muzykologię na Uniwersytecie w Bonn i został wyświęcony na prezbitera w 1867 roku. Po krótkiej działalności jako wikariusz Parafii w Heinsberg przyłączył się do Kościoła starokatolickiego, co doprowadziło do jego zawieszenia i ekskomuniki przez arcybiskupa Kolonii Paulusa Melchersa w 1871 roku.
W latach 1872-1887 Thürlings działał jako starokatolicki proboszcz w Kempten (Allgäu). W tym czasie napisał liczne pisma liturgiczne i skomponował muzykę do nabożeństw. W 1887 roku został powołany na profesora teologii systematycznej na Wydział Teologii Starokatolickiej Uniwersytetu w Bernie, gdzie wykładał do śmierci.
Działalność Thürlingsa w Bernie miała ogromne znaczenie dla rozwoju Kościoła starokatolickiego w Szwajcarii (Kościoła Chrześcijańskokatolickiego). Odegrał on kluczową rolę w tworzeniu starokatolickiej liturgii w języku niemieckim i napisał w tym celu „Liturgisches Gebetbuch nebst einem Liederbuch als Anhang” (1885) oraz „Gesangbuch der christkatholischen Kirche” (1893).
Ponadto Thürlings był cenionym muzykologiem i kompozytorem. Opublikował liczne prace na temat historii muzyki i komponował muzykę kościelną.
Za zasługi dla Kościoła starokatolickiego i muzykologii Thürlings został w 1908 roku odznaczony tytułem doktora honoris causa teologii przez Uniwersytet w Bernie.
Pamięć i spuścizna
Życie i dzieło Adolfa Thürlingsa są ściśle związane z historią Kościołów starokatolickich w Niemczech i Szwajcarii. Uważany jest za jednego z najważniejszych pionierów starokatolickiej liturgii i muzyki, a jego wpływ jest odczuwalny do dziś.
Kościół starokatolicki w Niemczech oraz Reformowany Kościół Katolicki w Polsce co roku 1 lipca wspomina twórczość i świadectwo chrześcijańskiego życia Adolfa Thürlingsa.
