Urodzony w Northumbrii (Anglia) około 658 roku, Willibrord stał się benedyktyńskim mnichem po wstąpieniu do opactwa w Ripon. W wieku 20 lat wyruszył do Irlandii, gdzie kształcił się u świętego Egberta. Przyjął święcenia prezbiteratu w 688 roku, a dwa lata później wyruszył jako misjonarz do Fryzji wraz z kilkoma towarzyszami.
Początkowo Willibrord osiadł w Austrazji, a następnie w Anwerpii. Działalność misyjną wspierał święty Amand, ówczesny biskup Utrechtu. Willibrord napotkał jednak opór ze strony Suitberta, innego mnicha i biskupa, który widział w nim i jego towarzyszach intruzów. Zmuszony sytuacją, Willibrord udał się do Rzymu, gdzie papież udzielił mu święceń biskupich w 695 roku.
Po śmierci Amada Willibrord osiadł w Utrechcie na stałe. Tam wybudował katedrę, dom biskupi i szkołę katedralną. Wzniósł również kościół w Trewirze, klasztor w Echternach i założył opactwo w Limburgu.
Działalność misyjna Willibrorda wykraczała poza Fryzję. Prowadził ewangelizację w Szlezwigu i Danii, gdzie ledwo uniknął śmierci. Następnie udał się do Turyngii, gdzie gościł u księcia Hedena II, a potem na dwór Pepina II, gdzie ochrzcił przyszłego króla Pepina III. Przed śmiercią Pepina II pokonał Radboda, władcę Fryzów i wroga chrześcijaństwa.
Osłabiony wiekiem i trudem misji Willibrord zmarł 7 listopada 739 roku w opactwie Echternach. Do dziś znajduje się tam jego grób.
W ikonografii święty Willibrord przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybuty to: beczka, dzban, dziecko na księdze, model świątyni i źródło. Legendy opowiadają o cudach dokonywanych przez Willibrorda: napełnieniu beczki winem, wytryśnięciu źródła o leczniczych właściwościach i uzdrowieniu biednego dziecka.
Willibrord jest patronem starokatolików. Następcami jego misji są starokatoliccy arcybiskupi Utrechtu.
