Wszyscy chrześcijanie wierzą w Kościół apostolski jako wspólnotę, której Chrystus powierzył swoje dzieło i mają poczucie, że to dzieło należy w jakiś sposób współcześnie kontynuować. Przez to wszyscy chrześcijanie uznają jakąś kategorię sukcesji apostolskiej jako sposobu potwierdzenia tego, że współczesna misja Kościoła to nadal misja Chrystusa, a nie jakiś ludzki wymysł.
26 października 2019 roku w Warszawie odbyło się pierwsze spotkanie teologicznej grupy roboczej Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce, którego celem było omówienie zagadnienia apostolskości Kościoła i sukcesji apostolskiej w rozumieniu Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce. Poza członkami prezbiterium Kościoła w spotkaniu wzięli udział przedstawiciele wspólnot z Polski oraz zaproszeni goście z innych Kościołów chrześcijańskich zachowujących sukcesję apostolską.
Grupa robocza na zakończenie spotkania przygotowała tekst stanowiska na powyższy temat. Zdajemy sobie sprawę, że nie wyczerpuje on tematu, ale jest punktem wyjścia w naszych rozważaniach o apostolskości Kościoła, sukcesji apostolskiej i Kościele jako takim.
1. Wierzymy, że Kościół jest Jeden, Święty, Powszechny i Apostolski.
2. Apostolskość Kościoła polega na zachowaniu świadectwa apostołów (depozytu wiary) i przekazywaniu go dalej.
3. Do depozytu wiary, który Duch Święty chce zachować w swoim ludzie, aby go przyjęli, zachowali i przekazali, należą elementy wspólne dla całego Kościoła katolickiego, a są nimi:
a) Wiara w Jezusa Chrystusa, wcielonego Boga, zapowiedzianego przez proroków, narodzonego z Dziewicy Maryi, umęczonego, ukrzyżowanego i pogrzebanego, który zmartwychwstał trzeciego dnia zgodnie z zapowiedziami w Piśmie, wstąpił do nieba i zasiada po prawicy Boga Ojca. Najlepiej wyrażona jest ta wiara w Nicejskim i Konstantynopolitańskim Wyznaniu Wiary.
b) Pismo Święte.
c) Sakramenty, zwłaszcza chrzest, który włącza we wspólnotę z Jezusem Chrystusem i Kościołem, który jest Jego Ciałem oraz eucharystia, w której przyjmujemy życie Trójcy Świętej i wchodzimy z Nią we wspólnotę ogarniającą każdy aspekt naszego istnienia, zarówno duchowy jak i biologiczny. Eucharystia jest trwałym znakiem obecności Chrystusa ze swoim Kościołem.
d) Posługiwanie apostolskie, które wyraża się w ustanawianiu osób (sakramencie święceń) do głoszenia Słowa i sprawowania sakramentów. Realizuje się to w posłudze diakonów, prezbiterów i biskupa.
4. Obiektywizującym znakiem apostolskości Kościoła jest m.in. posługa i obecność w nim biskupa, który naucza wiary apostolskiej i sprawuje sakramenty.
5. Posługa biskupa podobnie jak inne sakramenty i całe życie Kościoła czerpie swą moc i znaczenie w niepojętej łasce Ducha Świętego, który podtrzymuje Kościół i udziela mu życia także w naszych czasach.
6. Dzięki zachowaniu Tradycji Apostolskiej możemy mieć pewność, że jako Kościół lokalny, jesteśmy wspólnotą, której Chrystus, przez Apostołów powierzył swoją misję i rzeczywiście jesteśmy Kościołem „zbudowanym na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.” (Ef 2.20)
7. Przekazywanie wiary apostolskiej i posługi Kościoła od Chrystusa nazywamy sukcesją apostolską. Jest ona trwałym i niezafałszowanym przechowywaniem i przekazywaniem apostolskiego depozytu wiary we wspólnocie Kościoła. Apostolski depozyt wiary jest podstawą sukcesji apostolskiej (successio doctrinae – sukcesja wiary i doktryny apostolskiej), natomiast nieprzerwane następstwo biskupów począwszy od apostołów – jej widzialnym, sakramentalnym znakiem (successio manuum – sukcesja święceń), który dokonuje się przez włożenie rąk i modlitwę.
8. Poprzez sukcesję apostolską Kościół lokalny, sprawujący Eucharystię wraz ze swoim biskupem, jest włączony w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.
9. Chcemy sukcesję apostolską związaną z kościelnym urzędem zawsze rozpatrywać z pokorą i świadomością zależności od daru Ducha Świętego, który „tchnie kędy chce”.
10. Sukcesja Apostolska nie jest „własnością” biskupa czy duchownych, ale całego Kościoła dlatego wyznajemy, że słabości lub grzechy jednostki nie odbierają Kościołowi apostolskości, o ile zachowa on lub odnowi katolicki depozyt wiary.
11. Lokalny Kościół wybierając swojego biskupa, w pierwszej kolejności rozpoznaje świadka zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, który tym świadectwem ma się dzielić poprzez głoszenie Ewangelii i sprawowanie sakramentów.
