Liturgia Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce, podobnie jak inne katolickie ryty liturgiczne angażują całego człowieka w celebracje. Używamy znaków oddziałujących na wszystkie zmysły, intelekt i emocje.
Osoby, które uczestniczą w celebracjach naszych wspólnot mogą usłyszeć wezwanie aby wznieść ręce i modlić się słowami jakich nauczył nas Jezus. Niektóre osoby z naszego Kościoła wznoszą ręce podczas innych modlitw np. modlitwy powszechnej czy modlitwy dziękczynienia po Komunii Świętej. Gest wzniesionych rąk – postawa oranta czyli osoby modlącej się – jest jedną z najstarszych postaw modlitewnych Kościoła i wyraża dialog między człowiekiem i Bogiem.
Najczęściej w czasie Liturgii swoje ręce wznosi celebrans, który podobnie jak Patriarchowie Izraela za swój naród, zanosi do Boga modlitwy w imieniu wspólnoty. O takiej postawie czytamy m.in. w Księdze Wyjście w rozdziale 17: Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. Wzniesione ręce ma również Psalmista: Codziennie wołam do Ciebie, Panie, do Ciebie ręce wyciągam (Ps 88,10). W Nowym Testamencie o wzniesionych rękach czytamy u św. Pawła w Liscie do Tymoteusza: Chcę więc, by mężczyźni modlili się na każdym miejscu, podnosząc ręce czyste, bez gniewu i sporu. (1 Tm 2, 8)
Symbolika wzniesionych rąk:
- Podniesione ręce to postawa człowieka, który jest świadom swojej słabości i wyciąga ręce do Boga, który jest jego pomocą i wybawicielem.
- Jest to postawa wyrażająca gotowość do przyjmowania darów oraz otwarcie na Boga.
- Święty Paweł pisząc o postawie wzniesionych rąk w czasie modlitwy dodaje, że mamy się modlić „bez gniewu i sporów”, postawa oranta jest więc postawą osoby otwartej na siostry i braci. Wyciągać do nich ręce w geście przebaczenia, solidarności i pokoju. Podobnie jak Jezus na krzyżu miał ręce wyciągnięte do Ojca, równocześnie „ogarniał nimi” każdego człowieka.
- Wzniesione ręce są symbolem wolności. Chrześcijanin, który został odkupiony przez Paschę Jezusa, ma wolne ręce i jedynie we własnej wolności może je oddać na służbę Bogu.
Wznośmy swoje ręce podczas modlitwy, zwłaszcza modlitwy powszechnej oraz Ojcze Nasz. Niech to będzie wyraz naszego otwarcia się na Boga, zaufania, posłuszeństwa i wolności.
Inne teksty biblijne opowiadające o postawie oranta:
- „Oto błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pańscy, którzy trwacie nocami w domu Pańskim. Wznieście ręce wasze ku Miejscu Świętemu i błogosławcie Pana”. (Ps 134, 1-2)
- „Tak błogosławię Cię w moim życiu: wzniosę ręce w imię Twoje”. (Ps 63, 5)
- „Szukam Pana w dzień mojej niedoli. Moja ręka w nocy niestrudzenie się wyciąga, moja dusza odmawia przyjęcia pociechy”. (Ps 77, 3)
- „Wyciągam ręce do Ciebie, moja dusza pragnie Ciebie jak zeschła ziemia”. (Ps 143, 6)
- „Wznoszę ręce moje ku twym przykazaniom, które kocham, i rozważam Twoje ustawy”. (Ps 118, 48)
- „Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło; wzniesienie rąk moich – jak ofiara wieczorna”. (Ps 141, 2)
- „Odpowiedział mu [faraonowi] Mojżesz: Gdy wyjdę z miasta, wyciągnę dłonie do Pana. Grzmoty ustaną, a gradu nie będzie więcej”. (Wj 9, 29)
