Już 30 listopada chrześcijanie tradycji zachodnich rozpoczną Adwent. Jest to okres opowiadający nam o oczekiwaniu i tęsknocie. Te dwa doświadczenia są bardzo bliskie chyba wszystkim ludziom na świecie.
Wciąż czegoś lub kogoś oczekujemy, wciąż za czymś lub za kimś tęsknimy. Adwent opowiada o tęsknocie i oczekiwaniu Bożego Ludu – Izraela i Kościoła. Pierwsza część tego okresu trwa od pierwszej niedzieli adwentu do 16 grudnia. W tym czasie Liturgia opowiada nam o oczekiwaniu na przyjście Jezusa Chrystusa, który był i jest wypełnieniem obietnic jakie Bóg złożył Izraelowi czyli niegdyś jedynemu ludowi wybranemu. Okres ten opowiada też o wypełnianiu się obietnicy ponownego przyjścia Chrystusa aby zakończyć czas i wprowadzić ludzi do Pełni udziału w Trójcy Świętej. Dni od 17 do 24 grudnia są bezpośrednim przygotowaniem na wspomnienie urodzin Jezusa Chrystusa.
Myśli adwentowe krążą wokół takich zagadnień jak oczekiwanie, czuwanie, obietnica i jej wypełnienie, Izrael i Jego powołanie. Głównymi bohaterami adwentu są obok przychodzącego Jezusa, Jego matka Maria oraz Jan Chrzciciel. Są oni jakby „zwornikiem” pierwszego przymierza i przejściem do nowego przymierza w Jezusie. Są to bohaterowie łączący obietnice Boga z ich wypełnieniem. Pokazują oni jak ważne jest stare, pierwsze przymierze aby przyjąć i zrozumieć nowe. Nie ma Kościoła bez Izraela, który oczekiwał na Mesjasza i w części rozpoznał go i przyjął co zapoczątkowało Nowy Izrael – Kościół.
Od lat w Polsce przyzwyczajeni jesteśmy, że kolorem adwentu jest fiolet. W kościołach dominuje on w szatach liturgicznych czy innych ozdobach. Kolor ten przez wieki był związany z godnością królewską. Jego produkcja była bardzo droga i jedynie bardzo bogaci mogli sobie pozwolić na fioletowe szaty. W Liturgii oznacza on królewską godność Jezusa oraz nawołuje do pokuty. Do rzymskiej liturgii adwentu „przybył” on z tradycji gallikańskiej gdzie okres poprzedzający Boże Narodzenie miał wymiar pokutny. Adwent jednak nie jest okresem pokutnym ale radosnym oczekiwaniem na narodziny dziecka, Mesjasza, Jezusa Chrystusa, który wybawia nas od zła i grzechu, jest wypełnieniem obietnic Pierwszego Przymierza.
Z powyższych powodów wiele Kościołów chrześcijańskich postanowiło powrócić do starej i zapomnianej, a praktykowanej jeszcze w średniowieczu tradycji używania w adwencie koloru niebieskiego.
Dlaczego niebieski?
Kolor ten podkreśla inność adwentu od okresu przygotowania paschalnego (wielkiego postu). Te dwa okresy liturgiczne są inne i wyjątkowe a kolor taką inność powinien podkreślać. Niebieski to od wieków kolor Izraela, cały czas można go odnaleźć na fladze i herbie tego kraju. Jest to też kolor nieba, z którego wyczekujemy „rosy z wysokości” czyli Jezusa Chrystusa wylewającego na nas swoją łaskę. Niebieski nawiązuje też do osoby Bogurodzicy Marii, z którą w adwencie niejako oczekujemy na narodziny Jezusa Chrystusa.
Między innymi z tych powodów w Reformowanym Kościele Katolickim w Polsce, w okresie adwentu używać będziemy koloru niebieskiego, do czego zachęca nas nasz Biskup Piotr.
Trzeba jednak pamiętać, że kolor ma nam tylko pomóc odkrywać duchowe znaczenie tego okresu, ma nas zachęcić do rozważania tajemnic Bożego działania i zbawczego wcielenia Jezusa Chrystusa, który narodził się w konkretnym narodzie, z bardzo konkretnej kobiety i w określonym czasie.
Średniowieczna miniatura ukazuje duchownego, który sprawuje liturgię adwentową w szacie koloru niebieskiego, asystują mu diakoni w dalmatykach tego samego koloru.
