2. NIEDZIELA PO EPIFANII
EPIFANIA W KANIE
PIERWSZE CZYTANIE Iz 62, 1-5
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Przez wzgląd na Syjon nie będę milczał, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, aż zabłyśnie jej sprawiedliwość, a jej zbawienie zapłonie jak pochodnia!
Narody ujrzą twoją sprawiedliwość, a wszyscy władcy twoją chwałę. I będą cię nazywać nowym imieniem, które PAN sam ci nada.
Będziesz wspaniałą koroną w ręku PANA i królewskim diademem w dłoni twego Boga.
Już cię nie będą nazywali „Opuszczona” i o ziemi twojej nie powiedzą „Spustoszona”. Lecz nazwą cię „Moje w niej upodobanie”, a twoją krainę – „Poślubiona”. Gdyż PAN ma w tobie upodobanie, a twoja kraina będzie poślubiona.
Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy poślubi ciebie. I jak pan młody cieszy się panną młodą, tak twój Bóg będzie radował się tobą!
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
PSALM RESPONSORYJNY Ps 96 (95), 1-2. 3 i 7b-8a. 9-10c (R.: 3)
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię, *
każdego dnia głoście Jego zbawienie. R.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę. *
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu. R.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy. R.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
DRUGIE CZYTANIE 1 Kor 12, 4-11
Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Siostry i bracia:
Otóż jest rozmaitość charyzmatów, a Duch ten sam; i jest rozmaitość posług, a ten sam Pan; jest również rozmaitość działań, a Bóg ten sam, sprawiający to wszystko we wszystkich.
A objawienie Ducha dawane jest każdemu dla dobra wspólnego. Temu mianowicie za pośrednictwem Ducha dawana jest biegłość słowa, a tamtemu wiedza w słowie według tegoż Ducha, innemu wiara w tym samym Duchu, innemu charyzmat uzdrawiania za sprawą tego jednego Ducha, innemu dokonywanie cudów, innemu prorokowanie, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków, innemu tłumaczenie języków.
A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielający każdemu osobno według swej woli.
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
AKLAMACJA 2 Tes 2, 14
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bóg wezwał nas przez Ewangelię,
abyśmy dostąpili chwały naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA J 2, 1-12
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Trzy dni później zaczęło się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam matka Jezusa. Na wesele zaproszony został również Jezus i Jego uczniowie.
Gdy zaczęło brakować wina, matka Jezusa powiedziała do Niego: „Wina nie mają”. Jezus jej odrzekł: „Niewiasto, czy to moja lub twoja sprawa? Mój czas jeszcze nie nadszedł”. Jego matka powiedziała obsługującym: „Jeśli cokolwiek wam każe, zróbcie”.
A było tam sześć kamiennych stągwi, postawionych dla judejskich obmywań. Każda mieściła dwie do trzech metret. Jezus powiedział im: „Napełnijcie stągwie wodą”. Napełnili je aż po brzegi. Rzekł im: „Teraz nabierzcie i zanieście staroście wesela”. Zanieśli.
Kiedy starosta spróbował tej wody, która winem się stała, a nie wiedział, skąd jest, tylko słudzy, którzy nabrali wody, wiedzieli, przywołał pana młodego i rzekł mu: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy sobie podpiją – gorsze. Ty zachowałeś takie dobre wino aż do teraz”.
Taki to, pierwszy z cudownych znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Ukazał swą chwałę. Jego uczniowie uwierzyli w Niego.
Później zszedł do Kafarnaum On sam, Jego matka, Jego krewni i Jego uczniowie. Pozostali tam przez wiele dni.
Oto słowo Pańskie.
____________________________________________________________________________
3. NIEDZIELA PO EPIFANII
(3. W CIAGU ROKU)
ROK C
PIERWSZE CZYTANIE Ne 8, 1-4a. 5-6. 8-10
Czytanie z Księgi Nehemiasza
Pierwszego dnia siódmego miesiąca cały lud bez wyjątku zgromadził się na placu przed Bramą Wodną. Poproszono pisarza Ezdrasza, aby przyniósł księgę Prawa Mojżeszowego, które PAN nadał Izraelowi. Ezdrasz, który był kapłanem, przyniósł Prawo przed zgromadzenie: mężczyzn, kobiety oraz wszystkich, którzy byli zdolni słuchać i rozumieć. Czytał księgę od rana aż do południa, zwrócony w kierunku placu przed Bramą Wodną, przed zgromadzonymi mężczyznami, kobietami i wszystkimi zdolnymi do jej zrozumienia. Cały lud słuchał uważnie słów Prawa.
Pisarz Ezdrasz wszedł na drewniane podwyższenie, przygotowane w tym celu. Ezdrasz, który stał wyżej, otworzył księgę na oczach tłumu, na co wszyscy powstali. Ezdrasz wypowiedział formułę błogosławieństwa PANA
Boga potężnego, a lud odpowiedział, wznosząc ręce: „Amen! Amen!”. Po czym oddali PANU pokłon, padając twarzą ku ziemi.
Czytali powoli księgę Prawa Bożego i wyjaśniając jej sens, sprawiali, że była zrozumiała. Wówczas Nehemiasz, który był namiestnikiem, i Ezdrasz, kapłan i pisarz, oraz lewici przekazujący ludziom słowa księgi powiedzieli do tłumu: „Dzień dzisiejszy jest poświęcony PANU, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie!”. Wszyscy bowiem ludzie szlochali, słuchając słów Prawa. I Nehemiasz powiedział do nich: „Idźcie jeść potrawy świąteczne i pić słodkie napoje. Podzielcie się też z tymi, którzy nic nie mają – bo dzień dzisiejszy jest poświęcony Panu naszemu. Nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość PANA jest waszą ostoją”.
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
PSALM RESPONSORYJNY Ps 19 (18), 8-9. 10 i 15 (R.: por. J 6, 63b)
Refren: Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem.
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. R.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.
Niech znajdą uznanie przed Tobą †
słowa ust moich i myśli mego serca, *
Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu. R.
Refren: Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem.
DRUGIE CZYTANIE 1 Kor 12, 12-30
Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Siostry i bracia:
Jak bowiem ciało jedno jest, a członków ma wiele, i wszystkie członki ciała, choć liczne, jednym są ciałem, tak i Chrystus. Bo przecież za sprawą jednego Ducha my wszyscy otrzymaliśmy chrzest [wszczepiający] w jedno ciało: czy to Żydzi, czy poganie, czy niewolnicy, czy wolni; i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Bo i ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma. Jeśli noga powie: „Ponieważ nie jestem ręką, nie jestem z tego ciała”, czy mimo to nie jest z tego ciała? A jeśli powie ucho: „Ponieważ nie jestem okiem, nie jestem z tego ciała”, czy mimo to nie jest z tego ciała? Jeśli całe ciało wzrokiem, gdzie słuch? Jeśli całe słuchem, gdzie powonienie?
Lecz jednak Bóg osadził członki w ciele, każdy z nich z osobna, tak jak chciał. Gdyby wszystkie były jednym członkiem, gdzie ciało? Lecz jednak liczne są członki, a ciało jedno. A nie może oko powiedzieć ręce: „Nie jesteś mi potrzebna”; ani też głowa nogom: „Nie jesteście mi potrzebne”.
Lecz właśnie o wiele bardziej niezbędne są te członki ciała, które uchodzą za słabsze, a które uważamy za mniej szacowne w ciele, te otaczamy tym większym szacunkiem, i te w nas nieprzystojne są traktowane z większą dostojnością, natomiast te w nas dostojne nie potrzebują tego. Tak właśnie Bóg ciało uformował, przyznawszy temu, co niższe, więcej szacunku, by nie było niezgody w ciele, lecz by członki jednakowo troszczyły się o siebie. I gdy cierpi jeden członek, cierpią razem wszystkie członki; gdy uszanowania doznaje jeden członek, cieszą się razem wszystkie członki.
Otóż wy jesteście ciałem Chrystusa, a każdy z osobna członkami. I niektórych ustanowił Bóg w Kościele po pierwsze jako apostołów, po drugie jako proroków, po trzecie jako nauczycieli, dalej [są] moce cudotwórcze, dalej charyzmaty uzdrowień, udzielanie pomocy, kierowanie, [dar] różnego rodzaju języków. Czy wszyscy apostołami? Czy wszyscy prorokami?
Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy z cudotwórczymi mocami? Czy wszyscy mają charyzmat uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy tłumaczą?
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
AKLAMACJA Łk 4, 18
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Pan posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA Łk 1, 1-4; 4, 14-21
Początek Ewangelii według świętego Łukasza
Skoro już wielu próbowało ułożyć relację o rzeczach, które się wśród nas spełniły, według tego, jak przekazali nam ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa, postanowiłem i ja, po dokładnym prześledzeniu wszystkiego od początku, po kolei ci to opisać, najszlachetniejszy Teofilu, abyś uzyskał pewność tego, o czym otrzymałeś pouczenie.
Jezus wrócił z mocą Ducha do Galilei. Wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. A On uczył w ich synagogach, wychwalany przez wszystkich.
Przyszedł także do Nazaretu, gdzie się wychował. Zgodnie ze swoim zwyczajem wszedł w szabat do synagogi i wstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Gdy rozwinął tę księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane:
„Duch Pana nade mną. Ze względu na Niego namaścił mnie, abym ubogim przekazał radosną nowinę. Posłał mnie, abym wziętym do niewoli ogłosił uwolnienie, a ślepym przejrzenie; abym załamanych odesłał w wolności, abym ogłosił rok łaski Pana”.
Po zwinięciu księgi oddał ją słudze i usiadł. Oczy wszystkich w synagodze były z uwagą wpatrzone w Niego. A On tak zaczął do nich mówić: „Dziś w waszych uszach spełniło się to Pismo”.
Oto słowo Pańskie.
____________________________________________________________________________
HYPAPANTE
SPOTKANIE PAŃSKIE
2 LUTEGO
PIERWSZE CZYTANIE Ml 3, 1-4
Czytanie z Księgi proroka Malachiasza
Oto Ja posyłam mojego posłańca, aby przygotował drogę przede Mną. Potem nagle przybędzie do swej świątyni Władca, którego wy oczekujecie, Anioł Przymierza, którego pragniecie.
Oto On przyjdzie – mówi PAN Zastępów. Któż jednak przetrwa dzień Jego przyjścia i któż się ostoi, gdy się pojawi? Bo jest On jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Zasiądzie, aby wytapiać i czyścić srebro. I oczyści synów Lewiego, oczyści ich jak złoto i srebro. Wtedy będą składać PANU ofiary we właściwy sposób. I miła będzie PANU ofiara Judy i Jerozolimy jak za dawnych dni i lat minionych.
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
PSALM RESPONSORYJNY Ps 24 (23), 7-8. 9-10 (R.: por. 10b)
Refren: Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały.
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się, odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały? †
Pan, dzielny i potężny, *
Pan, potężny w boju. R.
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się, odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały? *
Pan Zastępów: On Królem chwały. R.
Refren: Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały.
DRUGIE CZYTANIE Hbr 2, 14-18
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Ponieważ dzieci uczestniczą w tej samej krwi i ciele, to i On podobnie stał się ich uczestnikiem, aby śmiercią przeszkodzić działaniu tego, który ma władzę nad śmiercią, to jest diabła, oraz aby uwolnić tych, którzy z lękiem przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli. Bo oczywiście nie aniołom przychodzi z pomocą, lecz z pomocą przychodzi potomstwu Abrahama.
Dlatego czuł się zobowiązany całkowicie upodobnić się do braci, aby stać się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w rzeczach odnoszących się do Boga, tak by dokonywać przebłagania za grzechy ludu. Bo przez to, że sam cierpiał poddany próbie, może z pomocą przychodzić poddawanym próbie.
Kto ma ucho, niech usłyszy, co Duch mówi Kościołowi.
AKLAMACJA Łk 2, 32
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Światło na oświecenie pogan
i chwała ludu Twego, Izraela.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA Łk 2, 22-40
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
A kiedy upłynął określony przez Mojżeszowe Prawo czas ich oczyszczenia, przyprowadzili Go do Jerozolimy, ażeby ofiarować Go Panu zgodnie z tym, co jest napisane w Prawie Pańskim: „Każdy pierworodny potomek męski zostanie uznany za poświęconego Panu”, oraz żeby dać ofiarę zgodnie z wypowiedzią Prawa Pańskiego: „Jedną parę turkawek lub dwa młode gołąbki”.
Żył wtedy w Jeruzalem pewien człowiek imieniem Symeon. Człowiek ten był sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał Pociechy Izraela. Duch Święty był nad nim. Duch Święty objawił mu, że nie umrze, zanim nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za sprawą Ducha przyszedł wtedy na teren świątyni. Kiedy rodzice wnieśli Dzieciątko Jezus, aby uczynić z nim zgodnie ze zwyczajem nakazanym przez Prawo, on wziął je w swoje objęcia i zaczął błogosławić Boga, mówiąc:
„Teraz, o Panie, pozwalasz już odejść swojemu słudze w pokoju, według Twojego słowa, bo moje oczy zobaczyły Twoje Zbawienie, które postawiłeś gotowe przed oczami wszystkich ludów: Światło dla oświecenia narodów, Chwałę Twojego ludu, Izraela!”
Jego ojciec i matka dziwili się tym słowom o Nim. A Symeon zaczął ich błogosławić. Do Maryi, Jego matki, powiedział: „Oto Ten stanął na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, a także jako znak wywołujący sprzeciw, aby na jaw wyszły ukryte myśli wielu serc. A twoją duszę przeszyje miecz”.
Była tam też prorokini Anna, córka Fanuela, z pokolenia Asera. Posunęła się już w latach. Kiedyś, od swojego panieństwa, żyła ze swoim mężem przez siedem lat. Potem, aż do osiemdziesiątego czwartego roku, była wdową. Nie odstępowała od świątyni, lecz każdego dnia i każdej nocy służyła Bogu poszcząc i modląc się. Ona również o tej właśnie godzinie przyszła i wysławiała Boga. Mówiła o tym [Dzieciątku] wszystkim oczekującym wyzwolenia Jeruzalem.
Kiedy zrobili wszystko, co jest według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swojego miasta Nazaretu.
A Dziecko rosło i napełniając się mądrością nabierało siły. Łaska Boga była nad Nim.
Oto słowo Pańskie.
Uroczystość Hypapante (Spotkanie Pańskie, Ofiarowanie Pańskie) kończy Okres Narodzenia Pańskiego w Reformowanym Kościele Katolickim w Polsce.
