Jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów Liturgii Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce jest dzielenie. Dzielenie przynależy do Liturgii Słowa. Jest czasem po wysłuchaniu czytań przewidzianych na dany dzień, tuż przed lub po homilii. W tym czasie każda osoba ze zgromadzonych na Liturgii jest zaproszona, by zabrać głos i podzielić się ze wspólnotą swoim świadectwem związanym z wysłuchanym właśnie Słowem Bożym.
Czym Dzielenie jest:
- świadectwem osobistego doświadczenia;
- bezpieczną przestrzenią dla każdej osoby, by słuchać i być słuchanym;
- przestrzenią budowania wspólnoty;
- przypomnieniem o cenności i równoprawności każdego głosu.
Czym Dzielenie nie jest:
- prelekcją teologiczną;
- drugą homilią;
- polemiką;
- panelem dyskusyjnym;
- przestrzenią do oceniania, upominania, „nawracania” innych;
- konkursem krasomówczym;
- szkolną klasą z podziałem na nadaktywnych prymusów i całą resztę.
Dzielenie jest niezwykle istotną, wspólnototwórczą częścią Liturgii RKK. W dzieleniu doskonale uosabiają się takie cechy i wartości RKK jak podmiotowość, wspólnotowość, interpersonalność, nacisk na osobiste doświadczenie każdego członka i członkini wspólnoty, przeświadczenie o bezcenności i niezastąpioności każdego człowieka.
Ze wszystkich powyższych względów dzielenie jest naszym wspólnym skarbem. Co za tym idzie, naszym wspólnym zadaniem jest dbać o nie i dokładać starań, by dzielenie zachowywało swój podstawowy charakter i spełniało swoje zadania: udzielało głosu każdej i każdemu z nas, tworzyło płaszczyznę dla wybrzmienia osobistych doświadczeń i świadectw, uczyło brania i dawania, budowało wspólnotę, otwierało na żywą obecność Chrystusa w drugim człowieku. Możemy liczyć na udział we wszystkich tych łaskach, jeśli będziemy przestrzegać kilku podstawowych zasad, które wymieniamy poniżej.
TAK
Mów o sobie i swoim doświadczeniu.
Mów za siebie.
Używaj form pierwszoosobowych, najlepiej w liczbie pojedynczej.
Odnoś się do treści usłyszanych w Liturgii Słowa. To mogą być czytania, ale także homilia.
Mów zwięźle, możliwie prostym językiem.
Mów tak, by inni cię rozumieli.
Mów tak, by tworzyć bliskość ze Wspólnotą.
Bądź szczery, autentyczny i uczciwy.
Bądź sobą.
Zabierz głos, jeśli tylko czujesz do tego wezwanie.
Zabierz głos, ale tylko raz w ciągu dzielenia.
NIE
Nie generalizuj.
Nie przerywaj innym.
Nie formułuj osądów.
Nie twórz podziałów.
Nie porównuj swojego dzielenia z innymi. Nie układaj rankingów, kto jest lepszym mówcą albo kto ma „ważniejsze” czy „mądrzejsze” rzeczy do powiedzenia.
Nie zadawaj bezpośrednich pytań do homilety czy innych uczestników dzielenia (można to zrobić po Liturgii).
Nie powstrzymuj się od zabrania głosu tylko dlatego, że wydaje ci się, że nie masz dostatecznego przygotowania albo za mało wiesz.
Unikaj form drugoosobowych.
Nie zabieraj głosu więcej niż raz w ciągu dzielenia.
MOŻESZ
Odnieść się do tego, o czym była mowa w homilii.
Odnieść się do tego, co powiedział któryś z przedmówców. Zarazem uważaj, by nawiązywanie do czyjejś wypowiedzi nie przerodziło się w dyskusję. Na wspólnototwórcze dyskusje jest czas i miejsce poza Liturgią (na przykład podczas „ósmego sakramentu” czyli poczęstunku po Liturgii.).
Podzielić się czymś w żaden sposób nie nawiązującym do homilii ani do przedmówców, tak długo, jak ma to związek z dzisiejszym Słowem.
Wyrazić swoje wątpliwości, zagubienie, sceptycyzm, a także przyznać swój brak wiedzy na jakiś temat – o ile nie przyjmuje to formy bezpośrednich pytań do homiletyka lub innych uczestników.
Mówić o osobistych sprawach, o ile czujesz się komfortowo z ujawnianiem ich na forum. Przystępując do dzielenia miej także na uwadze, że nasze Liturgie, zwłaszcza te w Poznaniu, często są transmitowane. W takich przypadkach nie mów niczego, czego obawiałbyś/obawiałabyś się powiedzieć publicznie.
Dzielenie ma nam przypominać, że każdy członek i członkini wspólnoty jest równie cenny. Dzielenie uczy nas także o naszej sprawczości w Kościele. Zachęca do brania odpowiedzialności za siebie i innych poprzez dawanie i przyjmowanie świadectwa. Doświadczenie dzielenia jest doświadczeniem bezwarunkowej Bożej miłości. Za jego sprawą unaocznia się dla nas prawda, że wszyscy możemy innym wiele dać – wystarczy, że jesteśmy sobą i dajemy temu wyraz – a także, że wszyscy możemy wiele od innych otrzymać, jeśli tylko będziemy otwarci i uważni. Wszyscy jesteśmy częściami składowymi witrażu wspólnoty, poprzez który Boże światło uwidacznia się w świecie.
przygotowała: Alekdandra Jarosz
