Maria Karłowska urodziła się 4 września 1865 roku w Słupówce, dziś Karłowo koło Kcyni. Od młodości była wrażliwa na potrzeby drugiego człowieka, a całe swoje życie poświęciła ratowaniu tych, którzy zostali odrzuceni przez społeczeństwo.
Jesienią 1892 roku, podczas wędrówki po Poznaniu, spotkała młodą kobietę zmuszaną do prostytucji. To wydarzenie stało się początkiem niezwykłego dzieła – apostolstwa wśród kobiet żyjących na marginesie. Maria odwiedzała domy publiczne, bramy kamienic, zaułki ulic, a nawet oddziały szpitalne dla kobiet chorych wenerycznie. Zdecydowanym, pełnym miłości tonem przypominała im: „Nie wolno! Ty należysz do Boga!”.
Świadoma, że sama dobra wola nie wystarczy, aby pomóc kobietom porzucić dotychczasowe życie, rozpoczęła tworzenie miejsc, w których mogły one znaleźć schronienie, opiekę i szansę na nowy początek. Dzięki ufności w opatrzność i nieustępliwości, w 1894 roku powołała do życia Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej.
Razem z siostrami otwierała Domy Dobrego Pasterza – miejsca wychowawczo-resocjalizacyjne dla kobiet i dziewcząt „z ulicy”. Tworzyła warsztaty rękodzielnicze i ogrody, wierząc, że praca staje się początkiem wewnętrznej przemiany: „Gdy dziewczyna nauczy się pracy – zacznie się modlić, a gdy będzie się modlić – nawróci się”.
Do końca życia założyła dziewięć domów, w tym dwa szpitale dla kobiet chorych wenerycznie. Powtarzała, że warto poświęcić wszystko, aby ocalić choć jedną duszę: „Nie ma ofiary milszej Bogu, jak gorliwość o zbawienie dusz”.
Jej życie było przepełnione modlitwą, adoracją Najświętszego Sakramentu i nieustannym zaufaniem Bożej Opatrzności. Zmarła 24 marca 1935 roku w Pniewitem na Pomorzu, pozostawiając po sobie dzieło, które trwa do dziś. „Kurier Warszawski” pisał wtedy o niej: „Była gwiazdą na horyzoncie polskiego miłosierdzia. Jedną z tych, co zapalane bywają ręką Wszechmocnego po to, aby ludzie nie wierzyli w wieczne trwanie ciemności i mieli odwagę żyć do rana”.
Miejsce szczególnego kultu w naszym Kościele
Dla Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce szczególnym miejscem modlitwy i pamięci o Marii Karłowskiej jest kaplica w Poznaniu, gdzie w ikonie przechowywane są jej relikwie. Znajduje się ona niedaleko miejsc, w których Maria żyła i posługiwała kobietom odrzuconym przez społeczeństwo. To miejsce jest dla wielu przestrzenią wdzięczności za życie i dzieło „Pasterki zagubionych”.
