Liturgia Wieczerzy Pańskiej stanowi bramę Triduum Paschalnego, święta wszystkich świąt, bramę, którą dobrze jest przejść, aby głębiej zanurzyć się w tajemnicę Paschy Chrystusa.
Chociaż sam Wielki Czwartek nie należy do Triduum Paschalnego, to zgodnie z żydowskim i liturgicznym systemem liczenia czasu, liturgia Wieczerzy Pańskiej otwiera doroczną celebrację tego najświętszego misterium, jest rozpoczęciem dnia Męki Jezusa, w uroczysty sposób wprowadza wspólnotę wierzących w największą głębię tajemnic wiary. Pokazuje nam, że ofiara Jezusa jest konsekwencją Jego radykalnej miłości względem człowieka.
W celebracjach tego dnia wspominamy najpierw Paschę Pana – zbawcze przejście Boga przez Egipt w noc wyzwolenia Izraela, które rokrocznie uobecniano w społeczności żydowskiej obchodząc ucztę paschalną. Dla nas – chrześcijan kulminacją zbawczych wydarzeń jest Pascha Chrystusa, którą uobecniamy w Eucharystii i sakramentach Kościoła.
Warto podkreślić, że Triduum, tak jak każda eucharystia, to tak na prawdę jedno święto, a nie trzy odrębne święta. Dlatego warto je odczytywać, przeżywać i celebrować jako jedną całość.
Liturgię Wieczerzy Pańskiej wspólnota obchodzi w uroczystej atmosferze. Powtarzamy za św. Pawłem słowa antyfony: „Chlubimy się krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa; * w nim jest nasze zbawienie, życie i zmartwychwstanie, * przez niego jesteśmy zbawieni i oswobodzeni.” Dzisiaj po czterdziestu dniach, kończymy okres postu i pokuty. Dzisiaj rozbrzmiewa radosny hymn „Chwałą na wysokości Bogu”.
Msza Wieczerzy Pańskiej to również od najdawniejszych wieków chrześcijaństwa celebracja obrzędu „mandatum” (z łac. przykazanie). Podążając za najstarszą tradycją, w wielu kościołach, w tym w Reformowanym Kościele Katolickim w Polsce, sprawuje się symboliczny obrzęd obmycia stóp wiernych przez celebransa, na wzór Chrystusa, który jak usłyszeliśmy to w Ewangelii obmył nogi apostołom, dając im w ten sposób przykład jak miłować i służyć swoim bliźnim. We wspólnotach reformowanych katolików, również pozostali uczestnicy i uczestniczki zgromadzenia liturgicznego są zaproszeni do umycia nóg siostrom i braciom aby jeszcze pełniej podkreślić, że wzór dał nam Chrystus ale wszyscy jesteśmy powołani do wzajemnej służby i miłości.
Mandatum to kompendium wielu ewangelicznych mów Jezusa – kto chcę być wielkim, ten niech się uniży, kto chce zająć pierwsze miejsce za stołem niech siądzie na ostatnim, bo taka jest miłość Chrystusa, przecząca czasem naszej utartej ludzkiej logice.
W wieczornej Liturgii warto uzmysłowić sobie jeszcze jeden aspekt – wdzięczność za dar sakramentów – przede wszystkim eucharystii, święceń i wszystkich sakramentów, które stanowią drogę łączności Boga z jego ludem. Dziękujemy również za własną wspólnotę chrześcijańską, w której uczymy się miłości Chrystusa i przyjmujemy sakramenty.
Liturgia Wieczerzy Pańskiej poprzez swój uroczysty charakter prowadzi nas i jednocześnie otwiera przed nami tajemnicę Pasji Chrystusa. Tak jak apostołowie wraz z naszym mistrzem, po uroczystym odśpiewaniu hymnów, zbliżamy się do Getsemani. Tam zabiorą nam Pana, aby go skazać i ukrzyżować. I tu po raz kolejny Kościół przychodzi nam z pomocą swoimi symbolicznymi znakami. Ogołacając ołtarz, wychodzimy jak oblubienica i oblubieniec ze swej komnaty, bo zabrano nam Pana i teraz nastał dla nas czas zadumy.
Mimo złożoności symboli i obrzędów, warto w Liturgii Wieczerzy Pańskiej zatrzymać się i skupić przede wszystkim na aspekcie przejścia. Przechodzimy przez bramę Triduum, jak Izraelici rokrocznie upamiętniający noc paschalną. My idziemy krok dalej, świętując Paschę Chrystusa i nasze z nim przejście ze śmierci do życia.
Marcin Stelmach i prezbiter Tomasz Puchalski
